Voor een horrorverhalenwedstrijd schreef ik een verhaal, gebaseerd op mijn eigen ervaring. Op een dag ontving ik namelijk een briefkaart in de bus met een griezelig keramieken mannentorso erop. Zonder afzender. Alleen de boodschap: ‘horror genoeg voor je?’ Ik werd er ongemakkelijk van. Maar het inspireerde me ook. Wie de afzender was ontdek je na het lezen van dit korte horrorverhaal: Sculptuur!
Kort horrorverhaal: Sculptuur
‘Klepperdeklep’, klinkt het uit de hal.
Ik loop naar de brievenbus en pak de briefkaart die op de mat is gevallen.
Erop prijkt een foto van een levensecht sculptuur, een mannentorso. Het keramiek heeft de ziekelijk bleke kleur van een dode vis. Op de rode striemen in zijn hals na dan. Zijn tandeloze mond is opengesperd in een stille schreeuw. Vanuit de lege oogkassen rollen tranen over zijn wangen.
Met een droge mond draai ik de briefkaart om. Geen geadresseerde, geen postzegel. Alleen: ‘TOT MORGEN’.
Mijn haren rijzen op van mijn zojuist nog warme huid. Haastig open ik de voordeur en kijk ik om me heen.
Niemand.
De radertjes in mijn hoofd draaien koortsachtig. Hoe komt deze kaart hier? Alleen mijn werkgever, familie en vrienden kennen mijn adres, nadat ik moest onderduiken.
Het kon niet anders. Alsof ik nog niet genoeg had aan de gewelddadige ex die me niet met rust liet, begon ook een voormalig cliënt me te bedreigen, woest omdat hij uit huis gezet was.
Was dit een misselijke grap, of was ik gevonden, hier aan de andere kant van het land? Door wie?
Een biepje op mijn mobiel rukt me uit mijn gedachtenspiraal. De agenda zegt: tijd om te gaan. Ik heb een late dienst, en op mijn werkadres komen met openbaar vervoer duurt lang, hier op het platteland. De briefkaart smijt ik op tafel. Ik pak mijn tas, hang de SOS-ketting die in verbinding staat met het politiebureau om mijn nek, en loop naar de bushalte.
Onderweg kijk ik constant over mijn schouder.
Mijn shift liep ontzettend uit. En in de avond rijdt de bus nog maar om de twee uur. Het is dus al bijna nacht als ik thuiskom.
In de steeg die leidt naar mijn achtertuin is het aardedonker. Ik aarzel even. Kom op, je bent er bijna. Dan loop ik zo snel mogelijk naar mijn tuindeur.
Ik frommel met mijn sleutels in het sleutelgat. Open.
Gauw doorkruis ik mijn tuin richting achterdeur, ontsluit hem, glip naar binnen, draai ‘m weer op slot, en ram op de lichtschakelaar.
Ik voel me wat beter nu de kamer zich vult met licht. Zuchtend plof ik neer op de bank en zet de tv aan voor een beetje geluid. Langzaam ontspannen mijn spieren. En daar sukkel ik in slaap, terwijl de dame van TommyTeleshopping me enthousiast een rasp probeert te verkopen.
Ik schrik wakker van een dichtslaande deur.
04:12, zegt het oplichtende scherm van mijn horloge. Huh? Ik weet zeker dat ik mijn achterdeur op slot heb gedaan, dus waar…
Dan zie ik de vorm van een mens in mijn tuin, flauw verlicht door de woonkamerlamp die nog brandt.
Mijn bloed stolt in mijn aderen, terwijl mijn opengesperde ogen zich op de contouren fixeren.
Nee, geen mens. Een beeld.
Even blijf ik besluiteloos zitten. Dan sta ik op. Mijn handen trillen terwijl ik de achterdeur open. Nu iets meer licht door de open deur de tuin invalt zie ik het: het is een ruw sculptuur van een mens, dat met de rug naar me toestaat. Ik slik en tast naar de noodknop om mijn hals, terwijl ik de tuin inga en om de sculptuur heenloop. Wat ik zie in het halfduister, vervult me met afgrijzen.
Ik ben het.
Met een tandeloze, schreeuwende mond en gestriemde hals, maar zonder ogen. Ik sla mijn handen voor mijn mond. Met een snik wankel ik achteruit. Tegen een meegevende massa aan.
Een bekende stem grinnikt, terwijl een metalen koord zich razendsnel maar meedogenloos om mijn nek wikkelt.
‘Oeps, tuindeur vergeten. Dom van je.’
Ik klauw naar mijn hals en vecht om adem terwijl het koord steeds dieper in mijn vlees snijdt.
‘Goedemorgen trouwens’, sist de stem.
Epiloog
Wie de briefkaart met het akelige beeld naar mij verzonden bleek te hebben? Mijn lieve tante, met wie ik een interesse in kunst deel.
Ze dacht dat ik de grap wel zou snappen, niet wetende dat ik ooit gestalkt ben – en anonieme post daarom niet waardeer. Het was allesbehalve verkeerd bedoeld. Eind goed, al goed dus!
Sculptuur viel helaas niet in de prijzen. Dat hoort er ook bij als je meedoet aan schrijfwedstrijden.
Wil je meer korte horrorverhalen van mijn hand? Lees dan het blog met de 10 beste 2-sentence horror stories die ik schreef voor De Nachtvlinders. Of download het (3 keer zo lange) korte horrorverhaal Theo’s Dimensie Van Pijn, waarmee ik de top 30% van de Harland Award behaalde. Ook geen winst, maar toch trots.
Je mening geven over Sculptuur? Graag! Dat doe je snel een simpel via het contactformulier. Klikkie hieronder.